Atımı ağaca bağladığım gibi bi' koşarak dar patikaya daldım. O kadar hızlı koşuyordum ki yanından geçtiğim pembe zürafa bile ne olduğunu anlayamadı; bulutları kemirmeye devam etti. Üstelik neden koştuğumu ve nereye gittiğimi bile bilmiyordum. Artık saçlarım savuracak kadar uzun da değildi. Belki de canımı sıkan sadece buydu. Tık!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder